ΥΜΝΟΣ ΔΙΟΣ ΑΣΤΡΑΠΑΙΟΥ

Των Αθανάτων όλων ενδοξώτερε, πολυώνυμε και αιώνιε Παντοκράτορα Ζεύ, της φύσεως αρχηγέ που τα πάντα κυβερνάς με το Νόμο, χαίρε ! Γιατί σε εσένα πρέπει να απευθύνονται όλοι οι θνητοί. Γιατί από εσένα βαστάει η γενιά μας και εσύ είσαι που εδώρισες τη λαλιά μόνο σε εμάς από όσα θνητά ζούν και κινούνται επάνω στη γή μας. Για αυτό θα σε δοξάζω και πάντα την ισχύ σου θα υμνώ. Σ’εσένα υπακούει όλος ο Κόσμος που γύρω από την γή γυρίζει, όπου κι αν τον πάς, και με τη θέλησή του από εσένα κυβερνάται. Και στ’ανίκητά σου χέρια όπλο κρατείς δίκοπο, πυρόεντα και αιώνια ζωντανό τον κεραυνό απ’του οποίου το κτύπημα γεννιούνται τα πάντα στη Φύση. Μ’ αυτόν κατευθύνεις τον Παγκόσμιο Νόμο, ο οποίος εγκατοικεί στα πάντα και τα φωτίζει με μικρές ή μεγάλες λάμψεις. Εσύ ο μέγας, ύπατος και αιώνιος βασιλεύς που τίποτε επάνω στην γη, σοφέ Θεέ, δεν γίνεται δίχως εσένα ούτε στων ουρανών την αιθέρια άκρη, ούτε στις θάλασσες, εκτός από τα έργα των κακών για τα οποία η ανοησία τους ευθύνεται. Εσύ όμως και τα πράγματα μπορείς να αλλάζεις και να κοσμείς τα άκοσμα και ό,τι σ’εχθρεύεται να τ’αγαπάς Γι’ αυτό και συνένωσες αρμονικά σε συμφωνία τα καλά και τα κακά ώστε ένας να είναι ο Νόμος ο Αιώνιος που από αυτόν απομακρύνονται και τον προσβάλλουν όσοι από τους θνητούς είναι κακοί. Οι δύσμοιροι ! που μόνο τα επίγεια αγαθά ποθούνε και δεν κατανοούν τον θεϊκό Παγκόσμιο Νόμο, μήτε τον ακούνε παρά το ότι αν το ‘καναν, θ’απολάμβαναν βίον ευτυχισμένο. Μα αυτοί από άθλιες επιθυμίες παρασύρονται πότε στη μία αισχρότητα και πότε στην άλλη, οι μεν, έχοντες μανία για γρήγορη και ματωμένη δόξα οι δε, στρεφόμενοι σε άκοσμες κερδοσκοπίες και άλλοι σε πολυτέλειες και σε φιληδονίες. Αλλά Ζεύ, εσύ πολύδωρε, κεραυνοφόρε κάτοικε των σκοτεινών νεφών τους ανθρώπους σώσε από την ελεεινή τους αμάθεια και σκόρπισέ την μακριά από την ψυχή μας χαρίζοντάς μας επίσης την σοφία στην οποία εσύ βασίζεσαι και με Δικαιοσύνη τα πάντα κυβερνάς. Την τιμή αυτή αν μας κάνεις όμοια εμείς θ’ανταποδώσουμε υμνώντας στο διηνεκές τα έργα Σου όπως εμείς οι θνητοί οφείλουμε διότι μήτε γι’ ανθρώπους μήτε για Θεούς υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να υμνούν, όπως είναι δίκαιο, τον Παγκόσμιο Νόμο.

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

Από επιστημονική άποψη, «Ειδωλολατρία» είναι η κάθε λατρεία του Θείου που χρησιμοποιεί «είδωλα» δηλαδή συμβατικά απεικάσματα των Θεών υπό μορφή εικόνων, αγαλμάτων ή συμβόλων. Αυτή είναι βέβαια η μόνη σοβαρή μέθοδος για προσέγγιση του Θείου αφού διαφορετικά, δίχως ορατές μορφές και απεικονίσεις για την ερμηνεία των απρόσιτων και απρόσωπων θεϊκών όντων γίνεται αδύνατο να κατανοήσει ο άνθρωπος το παραμικρό. Για αυτό και οι περισσότεροι χριστιανοί, ασκούν και αυτοί την «Ειδωλολατρία» έχοντας συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα του ανεικονισμού (μόνο που απαιτήθηκαν ποταμοί αίματος στις γνωστές αλληλοσφαγές «εικονομάχων» και «εικονολατρών» για να το συνειδητοποιήσουν). Οι όροι «ειδωλολάτρης» και «Ειδωλολατρία» χρησιμοποιήθηκαν ωστόσο με καθαρά υβριστικό τρόπο από τη χριστιανική πολεμική εναντίον των Ελλήνων, προς χλευασμό και απαξία της Θρησκείας των ευφυών και ελευθεροπρεπών προγόνων μας. Οι πρώϊμοι μισέλληνες χριστιανοί «Πατέρες», παντελώς ανήμποροι ν' αντιπαρατεθούν λογικά στη φιλοσοφική σκέψη και ανίκανοι να μεταλλάξουν την ισχυρή θρησκευτικότητα του Ελληνικού Έθνους, προσπάθησαν να τη γελοιοποιήσουν, κατηγορώντας τους προγόνους μας ότι προσκυνούσαν τάχα τα υλικά των απεικονίσεων (πέτρες, μάρμαρα, πηλό, ξύλα κ.λ.π.). Πέραν του ότι δεν εγνώριζαν οι δυστυχείς το γνωστό «δεν είναι πρέπον στους Έλληνες το προσκυνείν», ήσαν και παντελώς ανόητοι σε αυτή την πολεμική τους, αφού εύκολα αποστομώθηκαν από τον φιλόσοφο Κέλσο («Αληθής Λόγος») που τους πληροφόρησε ειρωνικά ότι γνωρίζουν οι Εθνικοί πολύ καλά από ποιο υλικό είναι οι απεικονίσεις των Θεών τους, αλλά απλώς τυγχάνει να είναι οι απεικονιζόμενοι και όχι αυτές (δηλαδή οι απεικονίσεις) το αντικείμενο της λατρείας. Ωστόσο, ο πραγματικός ορισμός της «Ειδωλολατρίας» από την Εκκλησία, δεν είναι αυτός που παρουσιάζουν προς τα έξω για το αμόρφωτο ποίμνιό τους. Μετά τους «Τρείς Ιεράρχες» τους, οι Θεοί μας δεν θεωρούνται «ανύπαρκτοι», αλλά, αντίθετα, υπαρκτές οντότητες που τάχα αντιμάχονται τον Τζεσούα και τον Ιαχωβά. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο, οι χριστιανοί προσβάλλουν χυδαία την Εθνική Θρησκεία μας, τους Εθνικούς Θεούς μας και τα Εθνικά θρησκευτικά μας σύμβολα, βρίζοντάς τα ως τμήματα μίας υποτιθέμενης δαιμονολατρίας.

ΥΜΝΟΣ!

Ελλάδα ! χρυσοστέφανη και τιμημένη χώρα ! οι μεγαλόχαροι θεοί επάνω σου αγρυπνούνε και φεύγουν απ' τον Όλυμπο για να ξεκουραστούνε στη γη σου τη βραχόσπαρτη, γιατί εδώ πέρα βρίσκουν πως πιό πολύ με τους θεούς ο άνθρωπος ταιριάζει, γιατί εδώ πέρα η προσευχή πιό γκαρδιακή ανεβαίνει, ακούγεται γλυκύτερη των ποιητών η λύρα, και το καθάριο το νερό και το ξανθό το μέλι και το χιλιάκριβο ποτό που διώχνει τις φροντίδες προσφέρονται μ' αγνότερη ψυχή στους αθανάτους, και τις εικόνες των θεών σκαλίζουν οι τεχνίτες πλέον πιστά κι αληθινά στο μάρμαρον επάνω που την κρατάει ανάλαγγη τη φωτερή του ασπράδα. Εδώ τα πάντα ευγενικά θεϊκά πλασμένα πάντα.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο Χριστιανισμός, στα ελάχιστα σημεία που δείχνει κάποια πνευματικότητα, δεν είναι παρά μία άκομψη όσο και χυδαία αντιγραφή ηθικών φιλοσοφικών προταγμάτων των Εθνικών μας φιλοσόφων, ενώ στα υπόλοιπα τμήματά του στερείται οποιουδήποτε ηθικού μηνύματος, εκτός κι αν τέτοια θεωρήσουμε τη μισαλλοδοξία, τον φανατισμό, τη θεομανία, την ενοχή, την απαξίωση κάθε πνευματικής καλλιέργειας. Το ίδιο στερείται οποιασδήποτε πνευματικής στάσεως ισάξιας των Εθνικών, εκτός κι αν τέτοιες θεωρήσουμε την αποστήθιση ψαλμών, την ταπείνωση, την καθύβριση της Δημοκρατίας σαν τάχα «Πολιτεία του Διαβόλου», την προτροπή «αγάπα ! » (στην προστακτική) ή τα συνθήματα επιπέδου «Ορθοδοξία ή Θάνατος». Αντιθέτως, η Εθνική Ελληνική Θρησκεία, ως καταφάσκουσα την γήϊνη ζωή, είναι μία υγιέστατη προσπάθεια στροφής των ανθρώπων προς τους κόσμους των Θεών, μη δογματική, φυσιολατρευτική, πολυθεϊστική, τελειωτική, εορταστική, ανθρώπινη. Η Εθνική Ελληνική Θρησκεία βαθαίνει τη σύνδεση των ανθρώπων με το Θείο όχι μέσα από συντριβή και ταπείνωση, αλλά μέσα από πηγαίες λειτουργίες, μυθοπλασία, χορό, μουσική και συλλογικές εορτές και επίσης μας συνδέει με τον θαυμαστό πνευματικό κόσμο των προγόνων μας, αντί να μας αποξενώνει από αυτόν όπως κάνει ο Χριστιανισμός.

Θεοι Νους Και Ψυχη.

ΘΕΟΙ: εκ του ρήματος "θέω" (=κινούμαι ταχέως)/Σχετίζεται και με τις λέξεις "Θέτω","Θωρώ","Θωρούμαι","θεωρώ". Οι Θεοί αποτελούν διαφορετικές εκφάνσεις και εκφράσεις ή επίπεδα συνειδητότητας του Νού,της Ψυχής και του Σώματος, καταστάσεις "ούσσες" στον κόσμο των αρχέτυπων ιδεών και "απούσσες" στον κόσμο των αισθητών. Δηλαδή,η αντίληψη είναι κάτι το όν,αναφορικά με την ουσία της,εφ'όσον υπάρχει,ανεξάρτητα αν μιλάμε για χημικές-νευρικές λειτουργίες του εγκεφάλου ή μεταφυσικές διεργασίες της Ψυχής. "ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ" ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΤΕΚΑΡΤ. Τώρα,ως προς το περιεχόμενό του και το είδος του,ο Νούς είναι πάντα εν δυνάμει-εφ'΄όσον δεν μπορεί να συλλάβει πλήρως το χρόνο εντός του,παρά ένα φάσμα του στο παρελθόν και το μέλλον-. Ο Νούς,διαφέρει από άτομο σε άτομο,δεδομένου ότι κυριαρχούν μέσα σε κάθε άνθρωπο διαφορετικού είδους δυνάμεις,δυνατότητες,ικανότητες,εντυπώσεις,χαρακτηριστικά και αντίληψη ΄πάνω στην σύλληψη των αισθήσεων πάνω στα αισθητά(βλ "ορισμούς φιλοσοφίας" πάνω στην Ετερότητα και το Διυποκειμενικό Αντικειμενισμό.) Ο Νούς λοιπόν αποτελεί το ΟΝ που διερευνά το "ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ" σε μια αντίθετη κατάσταση,εντός του "ΜΗ ΟΝΤΟΣ".Η βάση αυτή αποτελεί και τη σχέση δομής του αισθητού κόσμου: ΟΝ - ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ - ΜΗ ΟΝ Πρωτόνιο - Νετρόνιο - Ηλεκτρόνιο