ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ

Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.
Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.
Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.
Ότι αποθεώνεις την εμορφιά. Γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.
Και κυρίως αυτό.. Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπ

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΧΡΙΣΤΟ".

ίδιος όμως ο Ιησούς, και έξω από τη χρήση που του κάμανε οι άνθρωποι, έζησε αυθεντικά το ταξίδι του στον Άδη. Έζησε δηλαδή την ουσία του θανάτου του όχι στο σταυρό αλλά στο νου του. Όπως περίπου και ο Οδυσσέας.
Ο Ιησούς, δεν επέθανε την Παρασκευή στο λόφο του Γολγοθά, αλλά την Τετάρτη στο Όρος των Ελαίων. Ερη­μίτης, από τους άλλους παραμελημένος, και παράμερα. Ήτανε τότε που ίδρωνε αίμα, και ψιθύριζε ένδακρυς «περίλυπός έστιν ή ψυχή μου έως θανάτου».
Εκεί και τότε έπαιξε στο ζάρι την αγάπη του για τη ζωή και τον τρόμο του για το θάνατο. Ό,τι αποφασίστηκε, το αποφάσισε η σκοτεινή βούληση της ζαριάς. Όχι αυτός. Με τέτοιο νόημα πρέπει να ιδούμε εκείνα τα λόγια, που από μόνα τους συνιστούν μια μαθηματική ανωμαλία (singularity): «παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ' ως συ». Στην πρόταση αυτή έχουμε ένα ακόμη ακριβές παράδειγμα, ή διανοητικό πείραμα, της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ.
Κατά τα υπόλοιπα ο Ιησούς ετελείωσε στα καρφιά με τη διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού και της τέλειας αποτυχίας. Απάνω στον σταυρό και κοντά στο τέλος του, ο ίδιος ούτε είδε ούτε φαντάστηκε την υστε­ροφημία, την τιμή και τη λατρεία που του φύλαξε το μέλλον. Στον εαυτό του, ελκόμενο και θνήσκοντα είδε έναν ποιητή των ονείρων που πεθαίνει αισχρά και ατιμα­σμένα.
Ο Ιησούς είναι ο άνθρωπος της εποχής του, αλλά και ο διαλεχτός της νέκυιας των ποιητών. Ξεψύχησε κυκλωμέ­νος από τις ίδιες σκέψεις καλιακούδες, που θα είχε κάμει ο καθένας από κείνους τους έξι χιλιάδες δούλους του Σπάρτακου, όταν τους είχε σταυρώσει εκατό χρόνια πα­λαιότερα ο Κράσσος στο δρόμο από την Καπούη για τη Ρώμη.
Στα λόγια του «ίνατί με εγκατέλειπες;» βλέπω ένα συντριμμό χωρίς όρια. Το πιο αξιοθρήνητο ναυάγιο της υπαρκτικής βίωσης του ανθρώπου.
Αν γινότανε τρόπος να ξαναγυρίσει σήμερα κοντά μας, και έβλεπε τη χάρη με την οποία τον έχρισε η ιστορία, θα χαιρότανε. Γιατί θα 'βρισκε πως την άξιζε τέτοια τιμή από τους ελάχιστους εκείνους που κατανοούν το δράμα του. Επειδή έζησε ζωντανός το θάνατο του. Στην ίδια τροχιά του Οδυσσέα και του Αινεία.
Όμως, στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύ­ουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί. Αυτός, ο φάγος και οινοπότης:

- Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφρακιάρηδες. Κι εσείς μοιάζετε σε μένα, όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπότα­μος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια. Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω. Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή, και τις δολερές σας πράξεις. Αυτά είχα στο νου μου, την ώρα που τίναζα τα αστροπελέκια με τα απανωτά «ουαί» για τη φαρισαϊκή ηθική σας. Με αστραπές τρεκλές, με βροντή και με λάμψη εμαστίγωσα την υποκρισία σας. Και σεις με κάματε ση­μαία στα ψεύδη και σάλπιγγα στις πομπές σας. Γιατί όλοι σας, από τον πάπα της Ρώμης και τον πατριάρχη της Πό­λης, από το σοφό θεολόγο και το φοροφυγά επίτροπο της ενορίας ως τον τουρλωτό καθηγούμενο του μοναστηριού, είσαστε ίδιοι οι τάφοι που παράσταινα. Γιομάτοι ακαθαρ­σίες, μύγα κουλουμωτή, και σάπια κόκαλα. Και τούτο το τέρας των τεράτων δύο χιλιάδες χρόνους τώρα. Το σέρνετε και χαράζετε την τροχιά της ιστορίας, όπως οι Τρώες που έσερναν εκείνο το ξύλινο άλογο με χαχανητά και αλλη­λούια από τα τείχη στην πόλη. Χωρίς να ξέρουν ότι ετοί­μαζαν το χαμό τους. Σας βλέπω χωσμένους στα ερείπια της ιστορίας, που οι ίδιοι στο όνομά μου θα την γκρεμί­σετε. Διπλοεντέληνοι και παχυμουλαράτοι. Κακά σας έμα­θε, όποιος σας είπε ότι σας φέρνω ειρήνη. Ρομφαία και μαχαίρια σας έφερα1. Και το μεγάλο πόλεμο στον εαυτό σας πρώτα, και ύστερα στους υποκριτές του κόσμου. Καμωθήκατε πως δεν καταλάβατε αυτά που σας είπα. Όμως τα λόγια μου ήσαν κρυστάλλινα και καθαρά σαν τα μάτια μου. Εκείνος που είναι να τραβήξει το δρόμο μου, είπα, θα σηκώσει τον δικό του σταυρό1. Αλλο πέρασμα δεν υπάρχει. Ούτε άλλη ερμηνεία στα λόγια μου. Μα εσείς διακωμωδήσατε την τραγωδία. Ανοίξατε πόρτα εκεί που δεν υπάρχει. Την οδηγία μου την κατεβάσατε στη λασπουριά και στα έλη σας. Όπου κοάζετε και βουτάτε με τους βαθράκους. Εγώ να σηκώσω τις δικές σας αμαρτίες; Για ποιο λόγο τάχα, χαραμήδες; Το χρώσταγα στην αμά­θεια, στην οκνηρία, στο βόλεμά σας; Στο λιανό άντερο και στο χοντρό σας; Ναι. Είναι αλήθεια πως σας ζήτησα ν' αγαπάτε τους άλλους. Αλλά πώς ημπορείτε, θεομπαίχτες, ν' αγαπάτε τους άλλους, αν δεν πάψετε πρώτα ν' αγαπάτε τον εαυτό σας; Που ο καθένας σας πιστεύει πως είναι ο άξονας, που γύρω του κινείται η γη και η ιστορία; Με παραχαράξατε ως το τελευταίο μου κύτταρο. Και διδάξατε πονηρά ότι ανέβηκα στο σταυρό, για να σας λυτρώσω, Όχι. Εκείνος που είναι να σωθεί, που σημαίνει εκείνος που διάλεξε τη ζωή της αρετής και του δίκιου, θα τραβή­ξει αναπόφευγα για το δικό του λόφο και το δικό του όρος. Τέλος, κιοτήδες και κάλπηδες. Αγιορείτες, μαδεμλίνοι, δομηνικανοί, σαβουρώματα. Τέλος. Αρκετά στο όνομά μου σταυρώσατε το ανθρώπινο γένος!

ΘΕΟΙ ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ.

ΘΕΟΙ: εκ του ρήματος "θέω" (=κινούμαι ταχέως)/Σχετίζεται και με τις λέξεις "Θέτω","Θωρώ","Θωρούμαι","θεωρώ". Οι Θεοί αποτελούν διαφορετικές εκφάνσεις και εκφράσεις ή επίπεδα συνειδητότητας του Νού,της Ψυχής και του Σώματος, καταστάσεις "ούσσες" στον κόσμο των αρχέτυπων ιδεών και "απούσσες" στον κόσμο των αισθητών. Δηλαδή,η αντίληψη είναι κάτι το όν,αναφορικά με την ουσία της,εφ'όσον υπάρχει,ανεξάρτητα αν μιλάμε για χημικές-νευρικές λειτουργίες του εγκεφάλου ή μεταφυσικές διεργασίες της Ψυχής. "ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ" ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΤΕΚΑΡΤ. Τώρα,ως προς το περιεχόμενό του και το είδος του,ο Νούς είναι πάντα εν δυνάμει-εφ'΄όσον δεν μπορεί να συλλάβει πλήρως το χρόνο εντός του,παρά ένα φάσμα του στο παρελθόν και το μέλλον-. Ο Νούς,διαφέρει από άτομο σε άτομο,δεδομένου ότι κυριαρχούν μέσα σε κάθε άνθρωπο διαφορετικού είδους δυνάμεις,δυνατότητες,ικανότητες,εντυπώσεις,χαρακτηριστικά και αντίληψη ΄πάνω στην σύλληψη των αισθήσεων πάνω στα αισθητά(βλ "ορισμούς φιλοσοφίας" πάνω στην Ετερότητα και το Διυποκειμενικό Αντικειμενισμό.) Ο Νούς λοιπόν αποτελεί το ΟΝ που διερευνά το "ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ" σε μια αντίθετη κατάσταση,εντός του "ΜΗ ΟΝΤΟΣ".Η βάση αυτή αποτελεί και τη σχέση δομής του αισθητού κόσμου: ΟΝ - ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ - ΜΗ ΟΝ Πρωτόνιο - Νετρόνιο - Ηλεκτρόνιο

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ

Ελθέ, μάκαρ, Παιάν, Τιτυοκτόνε, Φοίβε, Λυκωρεύ,
Μεμφίτ’, αγλαότιμε, ιήιε, ολβιοδώτα,
χρυσολύρη, σπερμείε, αρότριε, Πύθιε, Τιτάν,
Γρύνειε, Σμινθεύ, Πυθοκτόνε, Δελφικέ, μάντι,
άγριε, φωσφόρε δαίμον, εράσμιε, κύδιμε κούρε,
μουσαγέτα, χοροποιέ, εκηβόλε, τοξοβέλεμνε,
Βάκχιε και Διδυμεύ, εκάεργε, Λοξία, αγνέ,
Δήλι’ άναξ, πανδερκές έχων φαεσίμβροτον όμμα,
χρυσοκόμα, καθαράς φήμας χρησμούς τ’ αναφαίνων.
Κλύθί μου ευχομένου λαών ύπερ εύφρονι θυμώι.
Τόνδε συ γαρ λεύσσεις τον απείριτον αιθέρα πάντα
γαίαν τ’ ολβιόμοιρον υπερθέ τε και δι’ αμολγού,
νυκτός εν ησυχίαισιν υπ’ αστεροόμματον όρφνη
ρίζας νέρθε δέδορκας, έχεις δε τε πείρατα κόσμου
παντός. Σοι δ’ αρχή τε τελευτή τ’ εστί μέλουσα,
παντοθαλής, συ δε πάντα πόλον κιθάρηι πολυκρέκτωι
αρμόζεις, οτέ μεν νεάτης επί τέρματα βαίνων,
άλλοτε δ’ αύθ’ υπάτην, ποτέ Δώριον εις διάκοσμον
πάντα πόλον κιρνάς κρίνεις βιοθρέμμονα φύλα,
αρμονίηι κεράσας (την) παγκόσμιον ανδράσι μοίραν,
μίξας χειμώνος θέρεός τ’ ίσον αμφοτέροισιν,
εις υπάτας χειμώνα, θέρος νεάταις διακρίνας,
Δώριον εις έαρος πολυηράτου ώριον άνθος.
Ένθεν επωνυμίην σε βροτοί κλήιζουσιν άνακτα,
Πάνα, δικέρωτ’, ανέμων συρίγμαθ’ ιέντα.
Ούνεκα παντός έχεις κόσμου σφραγίδα τυπώτιν.
Κλύθι, μάκαρ, σώζων μύστας ικετηρίδι φωνήι.

ΥΜΝΟΣ ΔΙΟΣ ΑΣΤΡΑΠΑΙΟΥ

Των Αθανάτων όλων ενδοξώτερε, πολυώνυμε και αιώνιε Παντοκράτορα Ζεύ, της φύσεως αρχηγέ που τα πάντα κυβερνάς με το Νόμο, χαίρε ! Γιατί σε εσένα πρέπει να απευθύνονται όλοι οι θνητοί. Γιατί από εσένα βαστάει η γενιά μας και εσύ είσαι που εδώρισες τη λαλιά μόνο σε εμάς από όσα θνητά ζούν και κινούνται επάνω στη γή μας. Για αυτό θα σε δοξάζω και πάντα την ισχύ σου θα υμνώ. Σ’εσένα υπακούει όλος ο Κόσμος που γύρω από την γή γυρίζει, όπου κι αν τον πάς, και με τη θέλησή του από εσένα κυβερνάται. Και στ’ανίκητά σου χέρια όπλο κρατείς δίκοπο, πυρόεντα και αιώνια ζωντανό τον κεραυνό απ’του οποίου το κτύπημα γεννιούνται τα πάντα στη Φύση. Μ’ αυτόν κατευθύνεις τον Παγκόσμιο Νόμο, ο οποίος εγκατοικεί στα πάντα και τα φωτίζει με μικρές ή μεγάλες λάμψεις. Εσύ ο μέγας, ύπατος και αιώνιος βασιλεύς που τίποτε επάνω στην γη, σοφέ Θεέ, δεν γίνεται δίχως εσένα ούτε στων ουρανών την αιθέρια άκρη, ούτε στις θάλασσες, εκτός από τα έργα των κακών για τα οποία η ανοησία τους ευθύνεται. Εσύ όμως και τα πράγματα μπορείς να αλλάζεις και να κοσμείς τα άκοσμα και ό,τι σ’εχθρεύεται να τ’αγαπάς Γι’ αυτό και συνένωσες αρμονικά σε συμφωνία τα καλά και τα κακά ώστε ένας να είναι ο Νόμος ο Αιώνιος που από αυτόν απομακρύνονται και τον προσβάλλουν όσοι από τους θνητούς είναι κακοί. Οι δύσμοιροι ! που μόνο τα επίγεια αγαθά ποθούνε και δεν κατανοούν τον θεϊκό Παγκόσμιο Νόμο, μήτε τον ακούνε παρά το ότι αν το ‘καναν, θ’απολάμβαναν βίον ευτυχισμένο. Μα αυτοί από άθλιες επιθυμίες παρασύρονται πότε στη μία αισχρότητα και πότε στην άλλη, οι μεν, έχοντες μανία για γρήγορη και ματωμένη δόξα οι δε, στρεφόμενοι σε άκοσμες κερδοσκοπίες και άλλοι σε πολυτέλειες και σε φιληδονίες. Αλλά Ζεύ, εσύ πολύδωρε, κεραυνοφόρε κάτοικε των σκοτεινών νεφών τους ανθρώπους σώσε από την ελεεινή τους αμάθεια και σκόρπισέ την μακριά από την ψυχή μας χαρίζοντάς μας επίσης την σοφία στην οποία εσύ βασίζεσαι και με Δικαιοσύνη τα πάντα κυβερνάς. Την τιμή αυτή αν μας κάνεις όμοια εμείς θ’ανταποδώσουμε υμνώντας στο διηνεκές τα έργα Σου όπως εμείς οι θνητοί οφείλουμε διότι μήτε γι’ ανθρώπους μήτε για Θεούς υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να υμνούν, όπως είναι δίκαιο, τον Παγκόσμιο Νόμο.