ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ

Ελθέ, μάκαρ, Παιάν, Τιτυοκτόνε, Φοίβε, Λυκωρεύ,
Μεμφίτ’, αγλαότιμε, ιήιε, ολβιοδώτα,
χρυσολύρη, σπερμείε, αρότριε, Πύθιε, Τιτάν,
Γρύνειε, Σμινθεύ, Πυθοκτόνε, Δελφικέ, μάντι,
άγριε, φωσφόρε δαίμον, εράσμιε, κύδιμε κούρε,
μουσαγέτα, χοροποιέ, εκηβόλε, τοξοβέλεμνε,
Βάκχιε και Διδυμεύ, εκάεργε, Λοξία, αγνέ,
Δήλι’ άναξ, πανδερκές έχων φαεσίμβροτον όμμα,
χρυσοκόμα, καθαράς φήμας χρησμούς τ’ αναφαίνων.
Κλύθί μου ευχομένου λαών ύπερ εύφρονι θυμώι.
Τόνδε συ γαρ λεύσσεις τον απείριτον αιθέρα πάντα
γαίαν τ’ ολβιόμοιρον υπερθέ τε και δι’ αμολγού,
νυκτός εν ησυχίαισιν υπ’ αστεροόμματον όρφνη
ρίζας νέρθε δέδορκας, έχεις δε τε πείρατα κόσμου
παντός. Σοι δ’ αρχή τε τελευτή τ’ εστί μέλουσα,
παντοθαλής, συ δε πάντα πόλον κιθάρηι πολυκρέκτωι
αρμόζεις, οτέ μεν νεάτης επί τέρματα βαίνων,
άλλοτε δ’ αύθ’ υπάτην, ποτέ Δώριον εις διάκοσμον
πάντα πόλον κιρνάς κρίνεις βιοθρέμμονα φύλα,
αρμονίηι κεράσας (την) παγκόσμιον ανδράσι μοίραν,
μίξας χειμώνος θέρεός τ’ ίσον αμφοτέροισιν,
εις υπάτας χειμώνα, θέρος νεάταις διακρίνας,
Δώριον εις έαρος πολυηράτου ώριον άνθος.
Ένθεν επωνυμίην σε βροτοί κλήιζουσιν άνακτα,
Πάνα, δικέρωτ’, ανέμων συρίγμαθ’ ιέντα.
Ούνεκα παντός έχεις κόσμου σφραγίδα τυπώτιν.
Κλύθι, μάκαρ, σώζων μύστας ικετηρίδι φωνήι.